رهبر قنبری رابطه انسان با صنعت و معماری را مهمترین اصل در مستند صنعتی و فناورانه دانست و گفت: در ساختار یک مستند صنعتی باید انسان را محور قرار داد؛ چون اگر صنعت و معماری به یک امر انسانی تبدیل نشود خورنده آدمی است.

 این کارگردان و مستندساز که با مستند «تب مسین» در بخش مسابقه چهارمین جشنواره فیلم و عکس فناوری و صنعتی حضور دارد، در گفت‌وگو با خبرنگار نسیم گفت: نسل گذشته فیلمسازان، نگاه بهتری نسبت به مسائل صنعتی داشتند. به نظر می‌رسد در گذشته آموزش‌ در حوزه‌‌های صنعتی بیشتر و دقیق‌تر بوده و فیلم‌سازها هم با تمرکز بیشتری روی موضوعات کار می‌کردند. از همین رو می‌توان ضعف در آموزش را یکی از مشکلات اساسی فیلمسازان حوزه صنعتی دانست.

این کارگردان که فیلمسازی را یک کار اجتماعی می‌داند، با تاکید بر اینکه ساختن فیلم در حوزه صنعتی ارتباط تنگاتنگی با معماری دارد بیان کرد: معماری ویژه‌ای که در صنعت وجود دارد، هوش و گوش یک فیلمساز را به خود معطوف می‌کند؛ چون فیلمساز به واسطه شکل، شمایل و هیبتی که در ساختمان‌ها و دستگاه‌های صنعتی می‌بیند جذب می‌شود، اما نباید فراموش کند که  در میان این معماری انسان نیز جای دارد. 

وی در ادامه با بیان اینکه رابطه انسان با معماری و صنعت مهمترین وجه در ساخت مستند صنعتی است، اظهار کرد: رابطه میان انسان، معماری و صنعت مهم‌ترین بخش از یک مستند صنعتی را تشکیل می‌دهد. فکر می‌کنم در ساختار مستند صنعتی انسان باید محور قرار بگیرد، چون اگر صنعت و معماری به یک امر انسانی تبدیل نشود، آن صنعت و معماری خورنده آدمی خواهند شد و هرگاه آدمی بر آن معماری و صنعت غلبه کند آن وقت صنعت ظریف‌تر می‌شود.

قنبری افزود: یک مستندساز صنعتی باید این موضوع را در نظر بگیرد که ماحصل متعادل شدن انسان با صنعت چه چیزی است و این به سود آدمی است یا به سود معماری و ساختارهای صنعتی؟!

کارگردان مستند «تب مسین» درباره سفارشی‌ساز بودن مستندهای صنعتی نیز اظهار کرد: باید تکلیفمان را در این حوزه مشخص کنیم؛ چون سفارش دهنده‌ها حاضر نیستند عیب و ایرادهای کارشان را بپذیرند؛ ولی با همه این‌ها معتقدم فیلمساز حتی اگر سفارش هم می‌پذیرد تا حدی باید استقلال خودش را حفظ کند.

این کارگردان با تاکید بر اینکه در کارهای سفارشی معایب یک صنعت پوشیده می‌ماند، درباره مشکلات این آثار گفت: اثر وقتی از سوی صاحبان صنعت سفارش داده می‌شود جنبه تبلیغاتی به خودش می‌گیرد.مشکل این گونه از آثار آنجاست که تحلیل و نقد صنعت در قبال انسان بی‌معنا می‌شود. به عنوان مثال در یک اثر صنعتی وقتی چرخ دنده‌های در حال حرکت نشان داده می‌شوند، به جای صدای مهیب آلودگی صوتی که در محیط وجود دارد، برای مخاطب از صدای پیانو استفاده می‌شود و این‌طور به نظر می‌رسد که این دستگاه صنعتی برای کارگری که با آن کار می‌کند نغمه‌های زندگی را می‌نوازد.

این مستندساز در پایان تاثیر برگزاری جشنواره‌ها و همایش‌های تخصصی مانند جشنواره فیلم و عکس فناوری و صنعتی بر روی محصولات این حوزه را وابسته به نگاه مسئولان دولتی و سیاستگذاران دانست و بیان کرد: آن‌ها باید این نکته را بپذیرند که نگاه فیلمسازان نه معترضانه بلکه منتقدانه است. چون وقتی به فیلمساز صنعتی به عنوان یک انسان آزاد نگاه می‌شود او عیب‌ها را می‌بیند و به تصویر می‌کشد.  با نمایش این گونه از آثار، مسئولان هم عیب‌ها را می‌بینند و می‌توانند برای برطرف کردن آن‌ها دست به کار شوند که در نهایت به بهینه شدن صنعت منجر خواهد شد. با وجود چنین دیدگاهی می‌توان گفت منطق و حکمت خوبی برای برگزاری این جشنواره‌ها وجود دارد.